Nowe spojrzenie na terapię łuszczycy – połączenie ALA z MPA

Czy znasz mechanizmy łuszczycy?

Łuszczyca jest przewlekłym, nieinfekcyjnym schorzeniem zapalnym skóry, charakteryzującym się nawracającymi epizodami nadmiernej proliferacji keratynocytów, tworzeniem łuszczących się blaszek, silnym stanem zapalnym i rumieniem. Światowa częstość występowania łuszczycy waha się od 0,51% do 11,43% u dorosłych i od 0% do 1,37% u dzieci. National Psoriasis Foundation sklasyfikowała łuszczycę jako łagodną (zmiany obejmujące mniej niż 2% ciała), umiarkowaną (2-10%) oraz ciężką (powyżej 10%).

W ostatnich latach pojawiły się silne dowody sugerujące, że patofizjologia łuszczycy obejmuje złożoną interakcję między keratynocytami naskórka a odpowiedzią immunologiczną, zarówno wrodzoną, jak i nabytą. Początkowe tworzenie się blaszek łuszczycowych prawdopodobnie wiąże się z aktywacją rekrutowanych lub rezydujących limfocytów T, które współdziałają z komórkami dendrytycznymi w skórze, wywołując stan zapalny prowadzący do zaburzonej różnicowania i niekontrolowanej proliferacji keratynocytów. W skórze łuszczycowej widoczne są również zmiany mikronaczyniowe, charakteryzujące się nadmierną angiogenezą oraz zniekształconymi i rozszerzonymi naczyniami krwionośnymi skóry. Keratynocyty wydzielają chemokiny i czynniki wzrostu, które przyczyniają się do podtrzymania kaskady zapalnej poprzez rekrutowanie dodatkowych komórek immunologicznych do skóry. Łuszczyca może być również zaostrzana przez neuropeptydy i czynniki proangiogenne, które przyczyniają się do kaskady zapalnej i nadmiernej proliferacji keratynocytów, zwiększając angiogenezę i rozszerzenie naczyń. Dlatego terapie leczenia łuszczycy mają na celu zahamowanie nadmiernej proliferacji keratynocytów, złagodzenie aktywacji i infiltracji komórek immunologicznych w skórze oraz ograniczenie wydzielania i działania cząsteczek sygnałowych związanych z progresją choroby.

Jakie opcje terapeutyczne są dostępne?

Metody leczenia obejmują monoterapie lub terapie skojarzone podawane miejscowo na skórę lub ogólnoustrojowo. Leki miejscowe, w tym kortykosteroidy (betametazon i flutykazon), analogi witaminy D i fototerapia, są skuteczne w leczeniu łagodnej łuszczycy. Leczenie umiarkowanej lub ciężkiej łuszczycy zwykle wymaga leków ogólnoustrojowych, takich jak metotreksat (MTX), leki biologiczne lub immunosupresanty, takie jak pochodne kwasu mykofenolowego (MPA). Wśród najbardziej skutecznych terapii ogólnoustrojowych w leczeniu ciężkiej lub opornej łuszczycy są leki biologiczne działające jako antagoniści immunologiczni. Ogólne bezpieczeństwo i skuteczność tych leków są zazwyczaj dobre, jednak zaobserwowano poważne działania niepożądane, zwłaszcza ryzyko infekcji. Dodatkowo, wysoki koszt i konieczność parenteralnego podawania leków biologicznych są postrzegane jako ograniczenia w ich stosowaniu.

Kwas mykofenolowy (MPA) był pierwotnie stosowany w leczeniu łuszczycy w latach 70., ale poważne działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego wstrzymały jego stosowanie, dopóki w 1995 roku nie opracowano proleku MPA, mykofenolanu mofetylu (MMF). MMF, 2-morfolinoester MPA, po podaniu doustnym lub parencyjnym ulega hydrolizie metabolicznej do MPA i ma lepszą biodostępność oraz znacznie mniej działań niepożądanych niż sam MPA. MPA wykazuje skuteczność w łuszczycy poprzez preferencyjne hamowanie izoformy typu II dehydrogenazy monofosforanu inozyny (IMPDH), kluczowego enzymu w syntezie puryn. Izoforma typu II IMPDH jest wysoko ekspresjonowana na limfocytach T; w ten sposób jej hamowanie pozbawia limfocyty T puryn i nukleotydów guanozynowych potrzebnych do syntezy DNA, RNA i białek, co daje efekt przeciwzapalny.

Oprócz leków chemioterapeutycznych, fototerapia od dawna jest stosowana w leczeniu łuszczycy, samodzielnie lub w połączeniu z innymi ogólnoustrojowymi lub miejscowymi terapiami. W szczególności terapia fotodynamiczna (ALA-PDT) z wykorzystaniem kwasu 5-aminolewulinowego (ALA) jako prekursora fotouczulającego, w połączeniu z ekspozycją na niebieskie światło, moduluje nadmierną proliferację keratynocytów. ALA jest prolekiem, który po podaniu do komórek lub tkanek ssaków zwiększa stężenie protoporfiryny IX (PpIX). PpIX jest prekursorem hemu i endogennym fotouczulaczem. Naświetlanie niebieskim światłem komórek lub tkanki skóry, wstępnie traktowanych ALA w celu podniesienia poziomu PpIX, promuje tworzenie wzbudzonego stanu PpIX, który w reakcji z tlenem cząsteczkowym tworzy cytotoksyczne reaktywne formy tlenu modulujące nadmierną proliferację keratynocytów. Łączenie fototerapii z lekami miejscowymi i ogólnoustrojowymi jest często stosowane w leczeniu łuszczycy i niektórych nowotworów w celu optymalizacji skuteczności i zminimalizowania toksyczności poprzez obniżenie skutecznych dawek. Jednak połączenie MPA lub jego pochodnych z ALA-PDT nie było wcześniej badane.

Jak testować skuteczność terapii ALA-PDT z MPA?

Zgodnie ze strategiami optymalizacji wyników leczenia przy użyciu terapii skojarzonej i ograniczenia ogólnoustrojowych działań niepożądanych u pacjentów z łuszczycą, zbadaliśmy, w jaki sposób połączenie ALA-PDT z MPA wpływa na proliferację keratynocytów i hamowanie IMPDH in vitro. Wykorzystując nieśmiertelne keratynocyty ludzkie (komórki HaCaT), oceniliśmy wpływ leczenia MPA w połączeniu z ALA-PDT na generowanie PpIX i późniejszą żywotność komórek po leczeniu. Efekt hamowania IMPDH przez MPA w połączeniu z ALA został również oceniony przy użyciu zestawu do badania przesiewowego inhibitorów ludzkiej dehydrogenazy monofosforanu inozyny (IMPDH). Poprzez te badania zamierzamy ustalić, czy połączenie MPA z ALA-PDT jest skutecznym leczeniem jednocześnie hamującym nadmierną proliferację keratynocytów i odpowiedź immunologiczną komórkową. Naszym długoterminowym celem jest opracowanie nowych kombinowanych proleków (lub ko-leków), które zawierają ALA i MPA w stosunku molowym 1:1; dlatego w tych badaniach użyliśmy tego stosunku molowego.

W przeprowadzonych badaniach wygenerowano krzywą kalibracyjną dla PpIX, mierząc intensywność fluorescencji emisji przy 605 nm (λex 400 nm). Zaobserwowano liniową zależność między intensywnością fluorescencji emisji dla PpIX, ze współczynnikiem korelacji 0,9971 w całym zakresie mierzonych stężeń. Równanie wyprowadzone z tej krzywej kalibracyjnej zostało użyte do określenia stężeń PpIX w komórkach HaCaT w odpowiedzi na leczenie ALA i MPA.

Przeprowadzono test MTT w celu oceny żywotności komórek w odpowiedzi na leczenie ALA, MPA i stosunkiem molowym 1:1 ALA + MPA w stężeniach do 1 mM. DMSO (1% w PBS) użyto jako nośnika i kontroli, a wodę dejonizowaną (DI) jako ślepej próby, reprezentującej w pełni żywotne komórki. Próbki przeprowadzono w trzech powtórzeniach. Nie zaobserwowano utraty żywotności komórek w DMSO w kontroli PBS w stosunku do ślepej próby. Żywotność komórek utrzymywała się we wszystkich próbkach traktowanych samym ALA, samym MPA i stężeniami molowymi 1:1 ALA + MPA we wszystkich ocenianych stężeniach do 1 mM w ciągu 4-godzinnego okresu.

Czy MPA wpływa na produkcję PpIX?

PpIX mierzono w komórkach HaCaT traktowanych ALA, MPA i ALA + MPA w stężeniach od 1 μM do 1000 μM, używając 1% DMSO w PBS jako nośnika. PpIX nie został wykryty w komórkach HaCaT traktowanych samym nośnikiem. Podobnie, nie wykryto PpIX w komórkach HaCaT, gdy były one traktowane dwoma najniższymi stężeniami ALA (1,0 µM i 5,0 µM). Jednak gdy komórki HaCaT traktowano 10 µM ALA, wykryto 5,25 ng/ml PpIX, z stałym wzrostem generacji PpIX w miarę zwiększania stężeń ALA. Ilość PpIX generowanego w komórkach HaCaT traktowanych 50 µM, 100 µM, 500 µM i 1000 µM ALA wynosiła odpowiednio 34,1, 66,69, 103,7 i 157,5 ng/ml.

Stężenia PpIX w komórkach HaCaT mierzono przy użyciu tego samego nośnika, liczby komórek i warunków czasowych po leczeniu MPA i kombinacjami molowymi 1:1 ALA + MPA w tym samym zakresie stężeń, co dla samego ALA. Zgodnie z oczekiwaniami, MPA nie indukowało produkcji PpIX w komórkach HaCaT we wszystkich ocenianych stężeniach. Przy najniższych stężeniach ALA + MPA (1,0-5,0 µM) nie wykryto PpIX, zgodnie z tym, co zaobserwowano przy samym ALA. Jednak leczenie komórek HaCaT 10 µM i 50 µM ALA spowodowało stężenia PpIX odpowiednio 11,98 ng/ml i 38,76 ng/ml. Przy 100 µM i 500 µM stężenia PpIX w komórkach HaCaT wynosiły odpowiednio 71,29 ng/ml i 99,83 ng/ml. Przy najwyższym stężeniu ALA + MPA (1 mM) zmierzona ilość PpIX wynosiła 155,77 ng/ml.

Porównano ilość PpIX generowanego przez leczenie samym ALA, samym MPA i równoważnymi stężeniami kombinacji molowych 1:1 ALA + MPA, aby określić, czy kombinacja ALA z MPA była synergistyczna, neutralna czy antagonistyczna. Poziomy PpIX w komórkach jednocześnie traktowanych kombinacją ALA + MPA porównano z sumą stężeń PpIX znalezionych z samym ALA plus te znalezione z samym MPA w stężeniach od 1 µM do 1 mM. Komórki traktowane stężeniami 10 µM i 50 µM samego ALA generowały odpowiednio 5,25 ng/ml i 34,08 ng/ml PpIX. Leczenie komórek ALA w połączeniu z MPA (10 µM) produkowało 11,98 ng/ml PpIX, co było znacznie więcej niż samo ALA. Wykryto w przybliżeniu taką samą ilość PpIX w komórkach traktowanych kombinacją ALA i MPA w stężeniach 50 µM, 100 µM i 1 mM. Te dane sugerują, że MPA nie hamuje indukowanej przez ALA generacji PpIX w komórkach HaCaT (tj. ma efekt neutralny) i może mieć umiarkowany efekt synergistyczny przy stężeniach 10 µM, gdy jest używany w stosunku molowym 1:1 z ALA.

Jak wpływają badane terapie na IMPDH i przeżywalność komórek?

Określono żywotność komórek HaCaT traktowanych ALA, MPA i ALA + MPA w różnych stężeniach (250, 500 i 1000 μM) z i bez naświetlania niebieskim światłem za pomocą testu MTT. Komórki traktowane nośnikiem lub wodą dejonizowaną i poddane działaniu samego niebieskiego światła (465 nm LED 14 W/cm2) przez 20 minut nie wykazały znacznie zmniejszonej żywotności komórek w porównaniu z komórkami nienaświetlanymi. Ta dawka naświetlania została użyta w eksperymentach na komórkach HaCaT traktowanych samym ALA, samym MPA lub ALA + MPA. Żywotność komórek HaCaT traktowanych 250 μM ALA, a następnie poddanych działaniu niebieskiego światła przez 20 minut nie była znacznie zmniejszona w stosunku do kontroli. Jednak żywotność komórek HaCaT traktowanych 500 μM lub 1 mM ALA i poddanych działaniu niebieskiego światła przez 20 minut była znacznie niższa niż traktowanych komórek bez naświetlania. Gdy komórki HaCaT były traktowane samym MPA w tych samych stężeniach i poddane działaniu niebieskiego światła w tej samej dawce, żywotność komórek HaCaT nie była znacznie zmniejszona. Wstępne leczenie ALA + MPA w stężeniach 250 μM, 500 μM i 1 mM w połączeniu z naświetlaniem niebieskim światłem spowodowało znaczne zmniejszenie żywotności komórek w stosunku do komórek nienaświetlanych. Jednak kombinacja ALA-PDT z MPA nie zmniejszyła znacznie żywotności komórek w stosunku do samego ALA-PDT.

Hamowanie in vitro IMPDH przez MPA, ALA i kombinację MPA + ALA (stężenie molowe 1:1) w 1% DMSO/PBS mierzono za pomocą zestawu kolorymetrycznego. DMSO (1% w PBS) użyto jako nośnika i kontroli, a próbki przeprowadzono w trzech powtórzeniach. Nośnik nie wpływał na aktywność enzymu. Dawki użyte w tych eksperymentach są na wyższym końcu zakresu stężeń zalecanych przez producenta. Użyliśmy tych dawek, aby dopasować stężenia dawek używanych w eksperymentach do pomiaru PpIX w komórkach HaCaT.

Określono hamowanie IMPDH przez MPA w stężeniach od 1,0 do 1000 µM. Stężenia MPA 1 µM, 5 µM, 10 µM i 50 µM spowodowały odpowiednio 79%, 84%, 85% i 94% hamowanie IMPDH. Przy stężeniach 100 μM i 500 μM MPA hamowanie IMPDH wynosiło odpowiednio 95% i 96%. Najwyższe stężenie MPA (1000 µM) wykazało hamowanie 96%.

Eksperymenty hamowania przeprowadzono następnie w tych samych warunkach z ALA i kombinacjami molowymi 1:1 ALA + MPA w tym samym zakresie stężeń, co dla samego MPA. Przy najniższym stężeniu ALA (1,0 µM) IMPDH był hamowany o 35%. Gdy stężenie ALA zwiększono do 5 µM, hamowanie IMPDH wzrosło do 46% i pozostało stałe na poziomie 46%, 40% i 37% przy stężeniach ALA odpowiednio 10 µM, 50 µM, 100 µM i 500 µM. Przy najwyższym stężeniu ALA (1000 µM) nie zaobserwowano hamowania IMPDH. Nie oczekiwano, że ALA będzie hamować IMPDH przy jakimkolwiek stężeniu. Jednak te wyniki sugerują, że ALA umiarkowanie hamuje IMPDH (tj. ~40%) przy stężeniach od 1 do 500 µM.

Wygenerowano krzywą dawka-odpowiedź dla hamowania enzymu IMPDH przez 1:1 MPA + ALA przy użyciu stężeń od 1,0 do 1000 µM. Przy najniższych stężeniach MPA + ALA (1,0 i 5,0 µM) zaobserwowane hamowanie wynosiło odpowiednio 91% i 90%. Przy stężeniach 10 µM i 50 µM zaobserwowane hamowanie IMPDH wynosiło odpowiednio 92% i 92%, w przybliżeniu takie samo jak hamowanie zaobserwowane przy niższych stężeniach. Przy stężeniu ALA + MPA 100 µM osiągnięte hamowanie IMPDH wynosiło 83%. Przy stężeniu 500 µM hamowanie spadło do 62%, a przy najwyższym stężeniu 1000 µM nastąpił znaczny spadek hamowania do 7%.

Porównano hamowanie IMPDH przez sam MPA i równoważne stężenia kombinacji molowej 1:1 MPA + ALA, aby określić, czy kombinacja ALA z MPA była synergistyczna, neutralna czy antagonistyczna. Przy niskich stężeniach (1, 5 i 10 µM) zaobserwowano statystycznie istotną różnicę w hamowaniu IMPDH przez MPA + ALA w porównaniu z samym MPA, co sugeruje, że ALA może zwiększać hamowanie IMPDH w stosunku do samego MPA przy tych niższych stężeniach. Przy stężeniu 50 µM hamowanie IMPDH samym MPA wynosiło 94%, a dla MPA + ALA 93%, co nie jest statystycznie różne. Hamowanie IMPDH wynosiło 96% przy stężeniach zarówno 100 µM, jak i 500 µM samego MPA, oraz odpowiednio 84% i 62% dla MPA + ALA. Przy tych wyższych stężeniach obecność ALA znacznie zmniejszyła hamowanie IMPDH w stosunku do zaobserwowanego przy samym MPA. Podobnie, przy najwyższym stężeniu 1000 µM hamowanie IMPDH samym MPA było najwyższe na poziomie 96%, podczas gdy znacznie spadło do 7% dla MPA + ALA, co sugeruje, że ALA zakłóca zdolność MPA do hamowania IMPDH przy tym stężeniu.

Dlaczego model HaCaT jest kluczowy w badaniach?

Komórki HaCaT zostały użyte do oceny efektu ALA-PDT, zarówno samego, jak i w połączeniu z MPA, na generację PpIX i proliferację komórek. Komórki HaCaT są użytecznym modelem do badania interwencji/terapii przeciwzapalnych dla chorób skóry, takich jak łuszczyca. Wang i wsp. wykazali, że leczenie komórek HaCaT za pomocą ALA-PDT wykazało efekty proapoptotyczne poprzez zwiększenie apoptozy komórek i regulację w górę genów apoptotycznych PARP i kaspazy 3. Inni używali tej linii komórkowej do korelacji dawki ALA ze stężeniami PpIX, wykazując pozytywną korelację między zwiększonymi poziomami PpIX a hamowaniem proliferacji komórek. Zgodnie z tymi wcześniejszymi badaniami, użyliśmy tej linii komórkowej jako odpowiedniego modelu do badania połączonych efektów ALA i MPA in vitro.

Aby upewnić się, że leczenie lekami nie było cytotoksyczne dla komórek HaCaT, przeprowadzono testy MTT na komórkach HaCaT traktowanych ALA, MPA i kombinacją molową 1:1 obu leków, w stężeniach do 1 mM, przez 4 godziny. Test MTT jest testem kolorymetrycznym do oceny komórkowej aktywności metabolicznej i jest często używany do oceny żywotności komórek i cytotoksyczności leków. Oprócz użycia tego testu do oceny cytotoksyczności ALA i MPA na komórki HaCaT, użyliśmy testu MTT do określenia wpływu ekspozycji na niebieskie światło na żywotność komórek z i bez leczenia ALA, MPA i ALA. Wyniki z tego testu wykazały, że ALA i MPA nie są cytotoksyczne dla komórek HaCaT i dlatego mogły być użyte w eksperymentach do oceny wpływu MPA na indukowaną przez ALA generację PpIX i żywotność komórek po leczeniu lekiem i naświetlaniu niebieskim światłem.

Stężenia PpIX w komórkach HaCaT traktowanych ALA, MPA i kombinacją molową 1:1 ALA i MPA mierzono za pomocą spektroskopii fluorescencyjnej, aby określić wpływ MPA na indukowaną przez ALA generację PpIX w komórkach. Stwierdziliśmy, że ALA zwiększało stężenie PpIX w komórkach HaCaT w sposób zależny od dawki, zgodnie z wcześniejszymi doniesieniami. ALA jest prolekiem, który zwiększa stężenie endogennego fotouczulacza, PpIX, w komórkach skóry i tkance skórnej. Wyniki naszych eksperymentów obejmujących leczenie komórek HaCaT samym ALA, samym MPA i ALA + MPA ujawniły, że MPA nie indukuje generacji PpIX w komórkach HaCaT w całym zakresie ocenianych stężeń, ani MPA nie powoduje zmniejszenia generacji PpIX indukowanej przez ALA. Zaskakującym odkryciem było to, że przy niskich stężeniach (10 μM) MPA wydaje się mieć efekt synergistyczny z ALA, podnosząc poziomy PpIX powyżej tych przewidywanych przez sam efekt addytywny. Poziomy PpIX były znacznie wyższe przy ALA + MPA niż przy ALA przy stężeniu 10 μM. Przy wyższych stężeniach efekt kombinacji nie był znaczący, ale MPA nie zakłócał indukowanego przez ALA podniesienia PpIX. Te dane sugerują, że MPA mógłby być skutecznie stosowany w połączeniu z ALA-PDT do leczenia umiarkowanej do ciężkiej łuszczycy.

Czy połączenie ALA z MPA zwiększa skuteczność terapii łuszczycy?

Po ustaleniu, że ALA i kombinacja ALA z MPA podnosi PpIX w komórkach HaCaT, zbadaliśmy, czy naświetlanie niebieskim światłem traktowanych komórek spowodowałoby zmniejszenie żywotności komórek. W naszych eksperymentach z komórkami HaCaT traktowanymi ALA, naświetlanie niebieskim światłem zmniejszyło żywotność komórek przy stężeniach 500 μM i 1 mM. To odkrycie jest zgodne z badaniami przeprowadzonymi przez Ge i wsp., którzy również stwierdzili, że gdy komórki HaCaT były traktowane stężeniami ALA 2 mM, żywotność komórek zmniejszyła się po naświetlaniu. Sam MPA nie wpływał na żywotność komórek nawet przy naświetlaniu niebieskim światłem. Zmniejszenie żywotności komórek indukowane przez ALA i naświetlanie niebieskim światłem było utrzymane, ale nie wzmocnione w obecności MPA w stosunku do samego leczenia ALA przy stężeniach 250 μM, 500 μM i 1 mM. Te wyniki są zgodne z zaobserwowanym wzrostem PpIX przy leczeniu ALA + MPA i dalej wspierają możliwość rozwoju terapii kombinowanych z tymi dwoma lekami.

Następnie zbadaliśmy, czy ALA wpływał na aktywność hamującą MPA na IMPDH. MPA wykazuje skuteczność w łuszczycy poprzez preferencyjne hamowanie izoformy typu II dehydrogenazy monofosforanu inozyny (IMPDH2), kluczowego enzymu w syntezie puryn. IMPDH2 jest wysoko ekspresjonowany w aktywowanych limfocytach T, a selektywne hamowanie IMPDH2 przez MPA skutkuje silniejszym efektem cytostatycznym na aktywowane limfocyty T niż inne komórki w organizmie. Przy użyciu zestawu do badania przesiewowego inhibitorów IMPDH, oceniliśmy aktywność hamującą samego MPA, samego ALA i MPA + ALA w stosunku molowym 1:1. Zgodnie z oczekiwaniami, MPA hamował IMPDH, co jest zgodne z wcześniejszymi doniesieniami i wytycznymi opublikowanymi przez producenta. Ku naszemu zaskoczeniu, ALA również słabo hamował IMPDH przy stężeniach od 1 do 500 μM (hamowanie 34-46%). Przy niskich stężeniach (1-10 μM) ALA znacznie zwiększał hamowanie IMPDH w stosunku do samego MPA. Jednak przy wyższych stężeniach ALA wydaje się zakłócać aktywność hamującą MPA. Te odkrycia sugerują, że łączenie ALA-PDT z MPA przy niskich dawkach może zwiększyć korzyść terapeutyczną MPA w leczeniu łuszczycy.

Przedstawione wyniki wykazały, że przy stężeniach 10 µM kombinacja molowa 1:1 ALA i MPA zwiększała poziomy PpIX (w porównaniu do samego ALA) w komórkach HaCaT. Przy wyższych stężeniach kombinacja MPA z ALA nie zakłócała obserwowanego indukowanego przez ALA wzrostu poziomów PpIX w komórkach HaCaT. Wyniki badań żywotności komórek z ALA-PDT lub ALA + MPA i naświetlaniem niebieskim światłem sugerowały, że poziomy PpIX produkowane były wystarczające do zmniejszenia żywotności komórek. Podczas gdy MPA nie wpływał znacząco na zmniejszenie żywotności komórek indukowane przez ALA-PDT, nie zakłócał również zdolności ALA-PDT do tłumienia proliferacji komórek. Hamowanie IMPDH kombinacją molową 1:1 MPA + ALA (w porównaniu do samego MPA) było zwiększone przy niższych stężeniach (1-10 μM). Jednak przy wyższych stężeniach ALA zakłócał hamowanie IMPDH przez MPA. Te dane sugerują, że łączenie ALA z MPA przy niskich stężeniach może zapewnić zwiększoną skuteczność w ograniczaniu proliferacji keratynocytów poprzez terapię fotodynamiczną i modulowanie odpowiedzi immunologicznej poprzez hamowanie IMPDH i ograniczanie replikacji limfocytów T. Chociaż nie zbadano tego w tym badaniu, te terapie mogą również wpływać na kaskadę cząsteczek sygnałowych, które przyczyniają się do stanu zapalnego i zniekształceń mikronaczyniowych związanych z łuszczycą.

Podsumowanie

Badania koncentrowały się na ocenie skuteczności połączenia terapii fotodynamicznej wykorzystującej kwas 5-aminolewulinowy (ALA) z kwasem mykofenolowym (MPA) w leczeniu łuszczycy. Wykorzystując model komórkowy HaCaT, naukowcy wykazali, że przy niskich stężeniach (10 μM) kombinacja ALA z MPA zwiększała poziomy protoporfiryny IX (PpIX) w porównaniu do monoterapii ALA. Wyższe stężenia nie zakłócały wzrostu poziomów PpIX. Badania żywotności komórek potwierdziły, że poziomy PpIX były wystarczające do redukcji proliferacji komórek po naświetlaniu niebieskim światłem. Istotnym odkryciem było również to, że przy niskich stężeniach (1-10 μM) kombinacja ALA z MPA zwiększała hamowanie enzymu IMPDH w porównaniu do samego MPA, choć przy wyższych stężeniach ALA osłabiał ten efekt. Wyniki sugerują, że połączenie ALA-PDT z MPA przy niskich dawkach może zwiększać skuteczność terapeutyczną poprzez jednoczesne ograniczanie proliferacji keratynocytów i modulowanie odpowiedzi immunologicznej, otwierając nowe możliwości w leczeniu łuszczycy.

Bibliografia

Venkatesh Manisha, Capriglione Noelle, Rehberg Kaitlyn, Voigt Jeffrey and Hass Martha A.. Combination Effects of Aminolevulinic Acid and Mycophenolic Acid on Hacat Cell Proliferation and Inhibition of Inosine Monophosphate Dehydrogenase. Molecules 2025, 30(6), 1-16. DOI: https://doi.org/10.3390/molecules30061359.